مَسَخ چیست؟

• به چه منظور و چگونه می توان از آن استفاده کرد؟

یکی از قواعد اصلی و اساسی در روحانیت "همانندی" نامیده می شود. در جهان مادی ما نزدیکی و دوری، همبستگی و جدائی، به زمان و مکان ارتباط دارند. وجود دو جسم در یک مکان "نزدیک" خوانده می شود و بالعکس. اما در روحانیت زمان، مکان و جنبش (حرکت) وجود ندارد و ما فقط با احساس درونی، قصد و خواستمان می توانیم دوری یا نزدیکی ، جدائی یا پیوند را حس کنیم.

احساساتی مانند عشق، محبت، نفرت، کینه، حسادت وغیره، و همچنین صفات، افکار و خواسته های ما لمس کردنی نیستند و جائی را اشغال نمی کنند و می توان گفت که آنها ماوراء مادیات هستند. بنابراین نزدیکی یا دوری این نیروها به زمان و مکان ربطی ندارد.

برای مثال، ما می توانیم در دو منطقه جهان دور از یکدیگر زندگی کنیم اما محبت و دوستی و همفکری و صفات مشترک - "همانندی" - باعث می شود که در قلب خود یکدیگر را حس و درک کرده و احساس نزدیکی و یگانگی کنیم. در مقابل می توانیم با کسی که به او دلبستگی و افکار مشترک نداریم در یک منزل باشیم و احساس دوری و جدائی نمائیم.

در روحانیت نزدیکی "همانندی"، و دوری "ناهمانندی" نامیده می شوند. علت دوری ما از پرودگار همانا فرق صفات یا "ناهمانندی" است. زیرا خواست پروردگار عطا کردن است و خواست بندگان گرفتن. دو صفت کاملأ مختلف.

بنابراین اگر ما بتوانیم عملی انجام دهیم که قصد ما از گرفتن و دریافت، عطا کردن باشد، از نظر صفت (عطا کردن) به آفریدگار نزدیک می شویم و از سدی (mahsom) که مانع پیوند ما با قدرت الهی است گذر کرده و وارد عالم روحانی می گردیم.

برای این منظور در کبالا وسیله ای به نام مَسَخ (masakh) – "قدرت مقاومت" با خواسته های خود خواهانه (Ego) اگوایسم، یا "قدرت بخشایش وعطا کردن" - وجود دارد، که به ما امکان میدهد که هدف از کسب نور، تنها عطا کردن باشد، و از دریافت نور بیشتر که باعث "ناهمانندی" و جدائی از پروردگار می گردد جلوگیری نمائیم. به این طریق نشاما ترقی نموده و به مراحل والا تری می رسد.

در عالم ما، عالم مادی، مَسَخ وجود ندارد و ما نور بسیار کوچکی را کسب می کنیم که به ما امکان حیات و لذت بردن از این دنیا را می دهد، اما در عوالم روحانی برای کسب نور به صورتی که باعث جدائی از پروردگار نشود ما از مَسَخ استفاده می کنیم، و فقط تا جائی که هدف از دریافت نور، دادن و عطا کردن باشد، می توانیم بوسیله مَسَخ آنرا جذب کنیم و نوری را که فعلأ قدرت مقاومت با  آن را نداریم رد می کنیم که در خارج از ما باقی می ماند و "نور احاطه کننده" – (makif or) نامیده می شود.

بنابراین در هر مرحله از پیشرفت روحانی برای کسب نور بیشتر باید مَسَخ قویتری داشته باشیم. با آموزش و انتشار حکمت کبالا سرانجام به مرحله ای میرسیم که دارای صد در صد مَسَخ در مقابل صد در صد نور می شویم و با کمک آن موفق به شناسائی و درک و پیوند کامل با قدرت و نور الهی و عوالم روحانی گشته و لذت غیر قابل وصف و بی پایانی را احساس می کنیم.

اکتساب مَسَخ، موضوع اصلی آموزش حکمت کبالاست. عظمت، عمق و درجه روحانیت کبالیست بستگی به اندازه مَسَخ او دارد. هنگامیکه انسان موفق به ایجاد مَسَخ می گردد به علت وجودش در جهان و چرخشهای نشامای (تناسخ روح برتر) خود در قبل و آینده پی می برد و خود را به بهترین نحو می سازد.