ما به مرحله ای رسیده ایم كه ضروری است تا با هم یكی بشویم البته نه برای آنكه هر یك از ما احساس بهتری داشته باشد بلكه با انجام آن، همه ما با هم احساس بهتری خواهیم داشت.
در گذشته به دلیل منافعی كه از همكاری با هم دریافت می كردیم به سوی همدیگر كشیده می شدیم به همین دلیل، ارتباط سراسری با همه مردم جهان را گسترش داده ایم. ما چیزی را در قسمتی از دنیا می سازیم و در قسمتی دیگر از دنیا می فروشیم و چیز سومی را از قسمت دیگری از جهان دریافت می كنیم و همه این ها بر قسمتی دیگر اثر می گذارند. این روشی است كه مردم خودپرستی شان یعنی خواست های فردیشان برای دریافت لذت را ارضاء می كنند. اما اكنون زمان آن رسیده كه از ارتباطاتمان بر مبنای خود پرستی تغییر جهت داده و بر مبنای نوع دوستی عمل كنیم. ما بایستی از روابط، برای خاطر دریافت كردن به سمت روابط برای خاطر بخشیدن حركت كنیم. ما بایستی با استفاده از فرصت بخشیدن یكپارچه شویم.
البته این كاملا غیر واقعی بنظر می رسد اما طبیعت ما را وادار خواهد كرد تا به این نوع از یگانگی دست پیدا كنیم. بنابراین راحت تر خواهیم بود اگر در یادگیری قانون طبیعت برای بخشش جهانی و عشق، پیش دستی كنیم. این قانون نتیجه واقعیتی است كه همه طبیعت یك كالبد و بدن است. اگر ما شروع كنیم حتی خیلی كم به صحبت كردن و فكر كردن درباره این، پس اندیشه هایمان همۀ كار را انجام خواهند داد.
علم كبالا توضیح می دهد كه هیچ یک از ما قدرت دستیابی به روحانیت (دنیای بالاتر) را به تنهایی ندارد ما به تنهایی نمی توانیم به كیفیت بخشش دست پیدا كنیم و با آرامش آن پر شویم. بلكه ما تنها با ساختن روابط مناسب بین خودمان می توانیم این را به انجام برسانیم و برای انجامش ما بایستی بفهمیم كه با دستیابی به نوع درست یگانگی و یكپارچگی، هر یک از ما همه نیروی مشترک را دریافت خواهد كرد و این تنها به وسیله عشق می تواند انجام بشود.