Kabała jest metodyką ujawnienia każdemu w tym świecie jedynej siły, zarządzającej całym wszechświatem, która nazywana jest Stwórcą. Kabała ma do czynienia z praktycznym badaniem „Stwórcy” i „stworzenia” jako dwóch absolutnie przeciwnych sobie właściwości – odpowiednio właściwości dawania, obdarzania (altruizmu) i właściwości otrzymywania (egoizmu). Właściwość obdarzania, emanacji opisywana jest jako siła, w której brakuje jakiegokolwiek elementu egoistycznej przyjemności. Właściwość otrzymywania – to egoizm, który nawet działania dawania wykorzystuje dla przyjemności (w celu uzyskania honoru, poczucia własnej wartości, zadowolenia itp.).

Głównym celem kabalistycznej metodyki jest doprowadzenie egoistycznej istoty („stworzenia”) do podobieństwa i zlania się z istotą altruistyczną („Stwórcą”) poprzez ich upodobnienie się intencją – zwane  „otrzymywanie w celu obdarzania”. Przy czym jedyna siła altruistyczna („Stwórca”) oddziałuje na człowieka bezpośrednio, przyciągając go przez dążenie do poznania sensu życia, jak i odwrotnie, popychając go ciosami, które człowiek odczuwa, ponieważ brakuje mu podobieństwa swoich właściwości do siły altruistycznej.

Cel studiowania kabały 

W miarę nabycia osobistego postrzegania, odczuwania Stwórcy każda osoba uczy się, jak żyć w świecie bez kontroli z Jego strony, jak zdobyć wolność woli i kierować światem zamiast Niego. Do tego celu skierowana jest presja, wywierana na nas przez wyższą zarządzającą siłę – Stwórcę.

Ujawnienie ludzkości powszechnych praw wszechświata, przyczyny i sensu życia doprowadzi świat do najwyższego poziomu istnienia, do możliwości kierowania własnym losem, przerwania ludzkich cierpień i globalnych katastrof.

Przedmiot studiowania kabały

Kabała bada wszechświat od samych jego początków i do końca, proces jego tworzenia i ogólną budowę, rozwój jako całości i poszczególnych jego części. Obejmuje następujące zagadnienia:

• powstanie wszechświata, w tym nieożywionej, roślinnej, zwierzęcej natury i człowieka;
• bieg, funkcjonowanie i ostateczny cel całego procesu rozwoju;
• możliwość ingerencji człowieka w ten proces (tj. aspekt antropologiczny);
• sens istnienia w formie ciał biologicznych i postrzegania przez nich świata;
• cykli życia – czy one istnieją i jak ze sobą są powiązane;
• możliwość włączenia życia ziemskiego do wyższej formy, w której istniejemy do narodzin i po śmierci;
• źródła nauk, sztuki, kultury – wszystko co jest związane z językiem, zachowaniem człowieka – ich korzenie i przyczyny realizacji w takiej formie.

Kabalistyczna metodyka 

Kabała oferuje swoją metodykę badania świata, która opiera się na rozwoju u człowieka dodatkowych zdolności w postrzeganiu świata. Ponieważ z pokolenia na pokolenie ludzkość i człowiek się zmienia, to odpowiednio zmienia się również metodyka. Słowo kabała (hebr. „otrzymywanie”) oznacza dążenie człowieka do otrzymania wyższej świadomości, do postrzegania prawdziwego obrazu świata, prawdziwej rzeczywistości. Kabaliści opowiadają nam o technice, opartej na ich osobistym doświadczeniu. Tę technikę, metodykę nazwali „nauką otrzymywania” – Chochmat Ha-Kabbalah.

Metodyka kabały opiera się tylko na prawdziwych, rzeczywistych wynikach. Kabaliści opisują rzeczywiste osiągnięcia w poznaniu i tylko im nadają nazwy. Wszystko co wyimaginowane, domniemane, które nie zostało w rzeczywistości poznane, nie można nazwać po imieniu i określić słowami.

Główna różnica między metodyką kabały a metodą uzyskania wiedzy w innych naukach polega na tym, że gdy człowiek studiuje duchowe obiekty, ich opisy przez kabalistów, którzy odczuli je i zbadali, to on musi starać się być podobny do tych obiektów duchowych, ich właściwości altruizmu i władzy, kontroli nad swoimi pragnieniami. Studiując matematykę, nie musi on być podobny do trójkąta czy okręgu, ale gdy studiuje kabałę, musi być podobny do obiektu studiowania!

Metodyka kabalistyczna jest techniką indywidualnego udoskonalenia każdej osoby. Jej celem jest, aby każda osoba traktowała całe społeczeństwo jako jednolitą całość, ponieważ w tej jedności osiągnie połączenie ze Stwórcą. Metodyka kabały jest indywidualna dla każdej jednostki, ale prowadzi do wszechobejmującego rezultatu.

Kluczowe elementy metodyki

• Studiowanie struktury duchowych światów na podstawie głównych źródeł kabalistycznych z nieodzowną intencją odkrycia tego samemu poprzez doprowadzenie swoich właściwości do zgodności z właściwościami duchowymi. Kabalista czyta księgi kabalistyczne nie w celu nabycia i uporządkowania wiedzy, lecz udoskonalenia siebie i całego świata.
• Zwiększenie swojego pragnienia osiągnięcia duchowości za pomocą zjednoczenia z  osobami z analogicznym pragnieniem przez wspólne studiowanie. Tylko w zjednoczeniu może być sprawdzana zgodność człowieka z właściwością altruizmu i dana jej ocena. Ta zasada metodyki kabały została sformułowana w Torze i brzmi:
• Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego!

Części składowe kabały

Kabała składa się głownie z dwóch części:

• Wewnętrzne spostrzeganie
• Struktura wszechświata

Obie jej części są studiowane jednocześnie.

Wewnętrzne spostrzeganie ma na celu tworzenie i rozwój u człowieka tak zwanego ekranu – narzędzia duchowych osiągnięć. Ekran oznacza zdolność do nie bycia pod władzą rozkoszy, do patrzenia z boku na swój egoizm, coraz głębiej pojmując go, i korzystania z niego w celu obdarzania. Cechą charakterystyczną kabalistycznej metodyki, która różni ją od innych metodyk, jest to, że nie tłumi egoizmu, lecz wykorzystuje go w celu obdarzania – zupełnie nie dla siebie.

Studiowanie drugiego rozdziału przeznaczone jest do wyjaśnienia studiującemu struktury tego co poznaje.

Na początku osoba studiuje teoretycznie jakiś obiekt: jego właściwości, siły, dynamikę itp. Analizuje, opanowuje za pomocą ksiąg napisanych przez kabalistów. Jednocześnie za pomocą wewnętrznego spostrzegania tworzy w sobie ekran, szósty narząd zmysłu, a wtedy teoria staje się dla niego praktyką. Tym razem już studiuje strukturę wszechświata dzięki swoim osiągnięciom, za pomocą swoich odczuć. 

Studiując strukturę wszechświata, człowiek uczy się, jak wyższe korzenie zstępują i stopniowo odkrywają się z góry na dół, to znaczy od altruistycznych (górnych) właściwości do egoistycznych (dolnych). Ta droga nazywana jest w kabale „porządkiem zstępowania światów, parcufim i sfirot”. Droga wewnętrznego spostrzegania nazywana jest również „poznaniem wyższej siły”.

Człowiek, dążący do ujawnienia wyższej siły, musi iść z dołu do góry, stopniowo poznając każdy szczegół i każdy stopień w pełnej zgodności z prawami, które zostały ustalone przy zejściu wyższej siły z góry na dół. Pełne poznanie, ujawnienie wyższej zarządzającej siły zostaje zrealizowane stopniowo i przejawia się w odczuciach człowieka przez pewien okres czasu, w zależności od prędkości oczyszczenia się od egoizmu, aż osiągnie wszystkie właściwości całej mnogości stopni zstępujących z góry na dół. Stopniowe poznanie wszystkich stopni jest z góry ustalone. Każde kolejne osiągnięcie jest wyższe niż poprzednie, co przypomina schody ze stopniami.

Różnica między kabałą a mistyką, filozofią i religią

Kabała – to indywidualne poczucie Stwórcy przez każdego człowieka osobiście.

Różnica między kabałą a mistyką i okultyzmem

Kabała nie ma do czynienia z nadprzyrodzonymi manifestacjami w naszym świecie, nie ma amuletów i nie praktykuje żadnych rytuałów, magii, medytacji, uzdrawiania i gimnastyki. Nie zajmuje się zaklęciami, błogosławieństwem i przekleństwem. Nie jest i nie ma nic wspólnego z wróżbiarstwem, parapsychologią, New Age, kartami tarota, czarami, kultami, interpretacją snu, mantrą, jogą, spirytyzmem, judaizmem albo jakąś inną wiarą, jakkolwiek przez tysiące lat wiele z tych dziedzin zapożyczyło i źle zinterpretowało zasady kabały…

Wiadomo, że kabała jest tajną wiedzą. To właśnie jej skrytość, tajemniczość posłużyła do powstania wokół kabały licznych legend, fałszerstw, profanacji, próżnych pogłosek, prymitywnych rozumowań i wniosków.

                                                                                        Michael Laitman                                                                                                                                                                

Jedynym cudem, dotyczącym kabały, jedynym prawdziwym cudem jest to, że mała iskra duchowego pragnienia zapala człowieka, unosi go ponad codzienność i wprowadza w świat duchowy. Każde inne wydarzenie nie jest cudem, ponieważ jest możliwe w ramach naszego świata, nawet jeśli ich prawdopodobieństwo jest znikome. Czasami za mistyczną część w kabale bierze się przez pomyłkę rysunki sfirot i wzory gematrii. Każdy obraz sfirot, światów, gematrii jest niczym więcej niż tylko stosowanym materiałem. Mają one nie więcej mistyki, niż obrazy całek w matematyce.

Ponieważ  ludzie nie mieli właściwego klucza do Tajemnicy, to namiętność do wiedzy została ostatecznie sprowadzona do różnego rodzaju błahostek i wierzeń, z których powstała pewnego rodzaju „wulgarna kabała”, która jest daleka od autentycznej kabały, a także różne fantazje pod fałszywą nazwą „magii" i tym wypełnione są książki.

                                                                                           G. W. Leibniz

Różnica między kabałą a filozofią

Filozofia posługuje się pojęciami abstrakcyjnymi. Kabała zaś ma do czynienia wyłącznie z rzeczywistymi pragnieniami i intencją człowieka oraz tymi formami, które te  pragnienia przyjmują.

Różnica między kabałą a religią

• Kabała jest absolutnym przeciwieństwem ślepej wiary, nie ma nic wspólnego ani z religiami, ani z jakimkolwiek wierzeniami – jest to czysty eksperyment.
• Nie ma w kabale pojęcia kary i nagrody za jakiekolwiek działania przed wyższą siłą.
• Kabała nie praktykuje obrzędów religijnych.
• Kabała nie dzieli ludzkich pragnień i działań na dobre i złe.

Ścieżką religii jest tłumienie w sobie pragnień materialnych i przez to odkrycie duchowości. Kabała natomiast idzie drogą badań, rozwoju i wywyższenia duchowości, nie praktykując zwalczania materialnych namiętności – wystarczy tego, że ciało jest ograniczone przez prawa społeczeństwa.

Kabała nie opiera się na nadziei, że wyższa siła zlituje się i zmieni w stosunku do człowieka. Na tym stosunku do Stwórcy polega kardynalna różnica między kabałą a religią. Jest to różnica między człowiekiem, który rozumie, że powinien pracować nad zmianą siebie, a człowiekiem, który oczekuje, że Stwórca zmieni swój stosunek do niego.

                                                                                          Michael Laitman                                                                                                                                                                 

Religia głosi, ze Stwórca zmienia swój stosunek do człowieka w zależności od jego zachowania. Nauka kabały natomiast uważa, że wyższa siła jest niezmienna i działania człowieka ją nie zmieniają, lecz zmieniają jego samego, w wyniku czego zaczyna inaczej postrzegać wyższe zarządzanie: gdy zachodzące w człowieku zmiany prowadzą do większego podobieństwa do Stwórcy, wówczas postrzega Go jako bardziej przychylnego w stosunku do niego. Jeżeli jednak człowiek zmienia się w kierunku dużej różnicy między jego właściwością (otrzymywania) a właściwością Stwórcy (obdarzania), to czuje, jakby Stwórca zaczął traktować go bardziej negatywnie.