TRZY TEORIE O CIELE I DUSZY

Wszystkie rozpowszechnione na świecie teorie o ciele i duszy można przyporządkować do trzech następujących teorii:

1. Teoria wiary

Teoria wiary głosi, że nie ma nic poza duchem lub ciałem. Zwolennicy tej teorii twierdzą, że istnieją istoty duchowe, które różnią się pod względem jakości, są to tak zwane "dusze ludzi", które posiadają niezależną rzeczywistość do opuszczania się i wcielania się w ciało człowieka.

Śmierć ciała fizycznego nie wpływa na te istoty, ponieważ są one duchowe, czyli stanowią one istoty proste. Zdaniem zwolenników tej teorii śmierć jest niczym innym, jak tylko rozdzieleniem się członów, z których składa się istota. I dlatego odnosi się ona do ciała materialnego, które przedstawia sobą konstrukcję z pewnych członów, które za każdym razem są rozdzielane podczas śmierci.

Lecz dusza jako konstrukcja duchowa, przedstawia sobą prostą istotę, w której nie ma składników i dlatego nie może ona się podzielić w taki sposób, żeby to miało wpływ na jej budowę. Zgodnie z tym dusza jest nieśmiertelna i istnieje wiecznie.

A ciało zgodnie z pojmowaniem zwolenników tej teorii stanowi pewną szatę dla duszy - dla tej duchowej istoty. Dusza wchodzi do ciała i przez ciało wykazuje swoje siły, właściwości i różne przyzwyczajenia.

W taki sposób dusza daje życie ciału, uruchamia je i strzeże od różnych uszkodzeń. Samo ciało, nie zawiera życia, nie ma w nim nic poza martwą materią, którą widzimy, gdy dusza opuszcza ciało. A wszystkie oznaki życia, które są w ciele człowieka, stanowią tylko przejaw sił, które posiada dusza..

2. Teoria dualizmu

Jest to teoria apologetów dwoistości. Ich zdaniem ciało jest tworem doskonałym. Ono żyje, odżywia się, w miarę potrzeby troszczy się o kontynuację swego istnienia i nie potrzebuje żadnej pomocy od istoty duchowej.

Jednak owe ciało nie jest uważane za istotę człowieka. Podstawę istoty człowieka stanowi rozumna dusza, która jest duchową istotą, podobnie jak w pierwszej teorii.

Obie te teorie różnią się tylko tym, że różnie określają ciało. Rozwój nauki pokazał, że wszystkie niezbędne potrzeby życiowe przyroda zawarła w ciele, a to nie pozostawia miejsca dla aktywności duszy wewnątrz ciała, ograniczając jej funkcję tylko do przyzwyczajeń i dobrych cech, oraz ich postaci duchowych.

W taki sposób zwolennicy dualizmu wierzą w obie teorie jednocześnie, lecz przy tym twierdzą, że dusza stanowi praprzyczynę ciała, czyli ciało jest tworem i kontynuacją duszy.

3. Teoria negacji

Zwolennicy tej teorii zaprzeczają istnieniu w ciele jakiejkolwiek rzeczywistości duchowej i uznają tylko jego materialność. Twierdzą oni, że rozum człowieka również jest wytworem ciała. Postrzegają oni ciało jako dobrze działającą maszynę elektryczną z przewodami, które się ciągną od ciała do mózgu. Cały mechanizm uruchamiany jest na skutek kontaktu organizmu z zewnętrznymi bodźcami i jest kierowany przez odczucia "bólu" lub "rozkoszy" do mózgu. Mózg natomiast rozkazuje określonym narządom, w jaki sposób mają działać. Wszystko jest sterowane poprzez nerwy, przewody i żyły, które łączą się według programu oddalenia narządu od źródła bólu i zbliżenia go do źródła rozkoszy. Właśnie w taki sposób, jak twierdzą zwolennicy teorii negacji, następuje w człowieku uświadomienie i tworzy się reakcja na wszystkie sytuacje życiowe.

A nasze odczuwanie rozumu i logiki wewnątrz mózgu podobne jest do zdjęcia lub do odbitki z tego, co się dzieje w organizmie. To odczuwanie stanowi zaletę człowieka i jest możliwe dzięki jego poziomowi rozwoju w porównaniu z przedstawicielami świata zwierzęcego. W taki sposób rozum i jego aktywność to nic innego jak skutek procesów, które się odbywają w organizmie.

Są tacy, którzy się zgadzają z tą teorią również wśród zwolenników teorii dualizmu. Jednak oni dodają do niej pewną duchową wieczną istotę, którą nazywają "duszą". Twierdzą, że dusza stanowi istotę człowieka i wchodzi do ciała - powłoki.

Uogólniając takie są teorie, w których opisuje nauka humanistyczna pojęcia "ciała" i "duszy".

CIAŁO I DUSZA JAKO POJĘCIA NAUKOWE W NAUCE KABAŁY

Misja kabały polega na odkryciu, dla studiujących ją, wyższego świata w takim stopniu prawdziwości, jak nauki przyrodnicze odkrywają człowiekowi  świat w którym żyjemy. Wszystko, co wiemy o wyższym świecie, otrzymali naukowcy kabaliści w skutek bezpośrednich doświadczeń i dociekań własnych. Dlatego w kabale nie ma ani jednego słowa, które miałoby podstawę teoretyczną - wszystko podawane jest na podstawie praktycznego pojmowania.

Jest oczywiste, że człowiek z natury wątpi i dowolny wniosek, który umysł człowieka określa jako oczywisty, po pewnym czasie poddaje wątpliwości. To wiedzie ku teoretyzowaniu. Zupełnie inaczej ocenia się fakty z przeszłości i ta ocena przez pewien czas wydaje się oczywista.

I jeżeli człowiek rzeczywiście posiada zdolność abstrakcyjnego myślenia, chodzi on po tym kole całe swoje życie: to, co wczoraj było oczywiste, dziś już w to wątpimy, a to, co dzisiaj jest oczywiste, zwątpimy w to jutro. Więc w obrębie absolutnej oczywistości nie można osiągnąć pewnego wniosku na dłużej, niż na "dziś".

JAWNE I UKRYTE

Współczesna nauka już osiągnęła poziom zrozumienia, że w otaczającej nas rzeczywistości nie ma nic absolutnie oczywistego. Kabała natomiast zawsze zakazywała teoretyzowania i wykorzystywania wniosków teoretycznych nawet na poziomie przypuszczeń.

Kabaliści dzielą naukę na dwie części: otwartą i ukrytą.

Otwarta część nauki zawiera wszystko, co rozumiemy za pomocą zwykłego uświadomienia, gdy studia opierają się na praktycznej podstawie bez żadnego teoretyzowania, a dane otrzymujemy tylko poprzez doświadczenia, z których wyciągamy także wnioski.

Ukryta część nauki zawiera wiedzę, którą pojmujemy sami lub otrzymujemy z prawdziwych źródeł, lecz w takim stopniu, że nie wystarcza ona do analizowania z pozycji zdrowego rozsądku i zwykłego uświadomienia. Ta część wiedzy na początku jest odbierana "na wiarę" i w żadnym wypadku nie jest poddawana badaniom, ponieważ w takim wypadku badanie będzie się opierało nie na praktycznej podstawie, lecz na teoretyzowaniu.

Jednak pojęcia "otwarta" i "ukryta" części nauki wskazują nie, na określone rodzaje wiedzy, lecz na uświadomienie człowieka. Ta wiedza, którą człowiek odkrył praktycznie w rzeczywistości, nazywa się "otwarta". Natomiast wiedzę, której nie pojmujemy, określamy jako "ukrytą".

Z tego wynika, że nigdy w żadnym pokoleniu nie istniał człowiek, który by nie posiadał dwóch części wiedzy - otwartej i ukrytej. Otwarta część była studiowana i badana, ponieważ istniała do tego realna podstawa. A w stosunku do ukrytej dla człowieka części wiedzy, zawsze zakazane były nawet próby jej badania, ponieważ człowiek nie ma w niej żadnej realnej podstawy do prawdziwego badania.

ZAKAZ KORZYSTANIA ZE ZWYKŁEJ NAUKI

Zgodnie z tym w kabale istnieje zakaz korzystania z danych zwykłych nauk - takich, których dane nie mają praktycznych dowodów.

Z tego powodu są nie do przyjęcia wnioski dotyczące takich pojęć jak "dusza i ciało", które są formułowane na podstawie trzech wyżej wymienionych teorii, ponieważ opierają się one na religijnych rozważaniach. Prawdziwa wiedza o duszy i ciele może pochodzić tylko z doświadczeń pochodzących z metodyki, którą posiada nauka kabały, ponieważ wiedza ta jest otrzymywana drogą dociekań i potwierdzana jest przez praktykę. Takiej wiedzy nie da się uzyskać w żaden inny "duchowy" sposób.

Uwzględniając to, o czym była mowa powyżej, można w pewnym stopniu korzystać z trzeciej teorii, która zajmuje się kwestiami ciała i to tylko z tych danych, które są udowodnione w praktyce i nie są dwuznaczne. Natomiast ogólne logiczne tłumaczenia dowolnych teorii są w kabale również zakazane.

KRYTYKA TRZECIEJ TEORII

Trzecia teoria jest obca wykształconemu człowiekowi, ponieważ niweluje osobowość i przedstawia go w postaci maszyny, którą uruchamiają siły zewnętrzne. Wynika z niej, że człowiek nie posiada żadnej wolnej woli i jest całkowicie kontrolowany przez siły przyrody, wszystkie swoje czynności wykonuje z przymusu i nie otrzymuje ani nagrody, ani kary za swoje zachowania, ponieważ prawo nagrody i kary działa tylko na tego, kto posiada wolną wolę.

Ta teoria jest nie do przyjęcia, dla zwolenników religii, którzy wierzą w nagrodę i karę Stwórcy ale również dla osób niereligijnych. Przecież zgodnie z tą teorią my, będąc osobami rozumnymi, jesteśmy igraszkami w rękach ślepej przyrody, która prowadzi nas niewiadomo dokąd!

Dlatego ta teoria nie została szeroko przyjęta. Przyjęto, że ciało, które jest zgodnie z trzecią teorią maszyną, nie jest prawdziwym człowiekiem, a istota człowieka, jego "ja", stanowi niewidzialną i nieodczuwalną wieczną istotę duchową, która znajduje się w ukrytej formie wewnątrz ciała.

Lecz w jaki sposób ta duchowa istota może sprawiać ruch ciała? Przecież, jak twierdzi filozofia, duchowe nie posiada kontaktu z materialnym i nie ma na niego żadnego wpływu.

W taki sposób ani filozofia, ani metafizyka nie podają rozwiązania kwestii duszy.

WNIOSKI

1. Wszystko, co odczuwa człowiek, odczuwa przy pomocy swoich narządów zmysłu. Obraz sumaryczny tego, co odbieramy za pomocą narządów zmysłu, układa się w mózgu, jest analizowany, porównywany z tym, co jest już znane i podaje się do świadomości jako obraz siebie i obraz otaczającego świata. W taki sposób zarówno swoje ciało, jak i to, co go otacza, człowiek odbiera jako konsekwencję odczuć własnych narządów zmysłu. Ani ciało, ani otaczający świat nie istnieją - są to tylko konsekwencje naszych doznań. Odczuwam siebie twardym i posiadającym wymiary dlatego, że moje odczucia tak mnie informują.

2. I gdyby człowiek nie posiadał narządów zmysłu, to by siebie nie odczuwał. A gdyby narządy zmysłu były inne pod względem ilości i jakości postrzegania, to człowiek pojmowałby siebie zupełnie inaczej, inaczej by czuł swoje ciało i otaczający świat - odczuwałby to tak, jak podawały by mu to jego narządy zmysłu.

3. Wszystko, co odczuwamy za pomocą pięciu narządów zmysłu, nazywa się "otwarte". Oczywiście, że każde indywiduum posiada własną miarę otwartego, które zależy od  rozwoju jego uczuć i umysłu.

Otwarte może być:

• indywidualne;
• wspólne - w ogóle otwarte dla całej ludzkości na każdym konkretnym etapie jego rozwoju.

4. Jeszcze nieujawnione, lecz potencjalnie możliwe do odkrycia w przyszłości i jest nazywane "ukryte". Dzielimy je na:

• ukryte, lecz będziemy je w stanie kiedyś odkryć za pomocą naszych pięciu narządów zmysłu;
• ukryte, którego nigdy nie odkryjemy za pomocą naszych pięciu narządów zmysłu.

5. To, czego nie odkryjemy nigdy za pomocą pięciu narządów zmysłu, może zostać odkryte za pomocą szóstego narządu zmysłu. Każdy człowiek posiada w sobie zalążek szóstego narządu zmysłu, który może rozwinąć. Metodyka rozwoju szóstego narządu zmysłu nazywa się "kabałą". Podobnie jak odczuwanie ciała i otaczającego świata za pomocą pięciu narządów zmysłu, odczucia za pomocą szóstego narządu zmysłu również składają się z dwóch części:

• "ciała"
• "to, co je otacza" - tak zwanego świata wyższego.

Odczuwanie świata wyższego jest odbierane jak odczuwanie wieczności, doskonałości i wiedzy absolutnej.